امروز صبح وقتی که وارد اتاق کارم شدم روی مانیتور ساغر -همکارم- یک چهره آشنا با یک لبخند زیبا که لباس ساده اما بی حجاب اش از همه چیز بیشتر خودنمایی می کرد رو دیدم. بله گلشیفته فراهانی بود که در نیویورک روی فرش قرمز ایستاده بود. لحظه ای از دیدن یک هموطن روی یک جایگاه بین المللی خوشحال شدم. اما لحظه بعد سوال های زیر همراه با چاشنی نگرانی در ذهنم نقش بستند.
1- آیا میم مثل مادر سینمای ایران می تواند اشک را از چشمهای بینندگان سینمای هالیوود نیز جاری کند؟
2- آیا هالیوود به گلی کوچولوی ما مجال بالا رفتن از پله های خود را خواهد داد؟
3- آیا همه این توجه ها به گلشیفته آغاز یک راه به سوی قله است یا شروع یک پایان و به فراموشی سپردن؟
الهام جون اول از همه تولد وبلاگتو بهت تبریک میگم.امیدوارم که زود به زود بروزرسانیش کنی.اما در ارتباط با گلشیفته و سوالای تو .به نظر من یه نقطه قوت بازی گلشیفته احساس فوق العا ده ایه که به صدا و حالات چهرش میده.به نظر تو آیا می تونه این قدرت حس و بازی رو با زبانی غیر از زبان مادریش تکرار کنه؟ من که بعید می دونم.
من که فکر کنم در ذهنم همین حرکتش بزرگتر از هر چیز دیگه ای باقی می مونه.خودش هم فکر کنم با ورود به جهان بزرگتر چیز از دست نمی ده.اصلا هیچ چیز با اهمیتی کلا وجود نداره!
من بیشتر دوست داشتم اون رو تو سینمای خودمون ببینم فکر کنم اونجا چند سالی بخاطر مسایل سیاسی سر زبان ها باشه ولی بعد گم میشه مثل خیلی هنر مند های دیگه که رفتن و هیچی نشدن
یعنی ممکن نیست بتو نه هم تو ایران فیلم بازی کنه هم هالیوود
کاش می شد